مقایسه سه روش ماساژ، کشش ایستا و ترکیب ماساژ با کشش ایستای اندام تحتانی بر عملکردهای آزمونهای انعطاف پذیری، توان بی هوازی و چابکی فوتبالیست های باشگاهی

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، مقایسه سه روش ماساژ، کشش ایستا و ترکیب ماساژ – کشش ایستای اندام تحتانی بر عملکردهای آزمونهای انعطاف پذیری، توان بی هوازی و چابکی فوتبالیست های باشگاهی بود. روش کار: این پژوهش از نوع نیمه تجربی بوده و به شکل میدانی صورت گرفته است. به همین منظور 45 فوتبالیست در سه گروه ماساژ (15 نفر)، کشش (15 نفر) و گروه ترکیبی ماساژ و کشش (15 نفر) به صورت تصادفی انتخاب و در این پژوهش شرکت کردند. در هر گروه از آزمودنی ها قبل و بعد از مداخلات، آزمونهای انعطاف پذیری، توان و چابکی گرفته شد. قبل از آزمون، آزمودنی ها به مدت 5 دقیقه خود را با نرم دویدن (جاگینگ) گرم کردند. ماساژ، کشش و ترکیب ماساژ و کشش به مدت 15 دقیقه بر روی اندام تحتانی انجام شد. هر آزمون سه بار اجرا شد و بهترین رکورد ثبت شد. به منظور بررسی اثر هر یک از پروتکل ها از آزمون آماری t وابسته و برای مقایسه اثرها نیز از آزمون تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی در سطح خطای p<0/05 استفاده شد. نتایج: رکورد آزمونهای انعطاف پذیری و توان (به جز گروه ماساژ) پس از ماساژ و کشش و ترکیب کشش و ماساژ افزایش معنی داری را نشان دادند (p<0/05)نتیجه گیری : به طور کلی، ورزشکاران م یتوانند از پروتکل های ماساژ، کشش ایستا و ترکیب کشش و ماساژ با مدتهای کوتاه تر از معمول قبل از مسابقات و یا فعالیت های ورزشی که نیازمند حداکثر انعطاف پذیری و توان هستند، استفاده کنند تا بتوانند از مزیت افزایش انعطاف پذیری که موجب کاهش آسیب عضلانی اسکلتی می شود، برخوردار شوند